خاطره

بنوش ای جان دمی از قصه های شاد و نوشینم
که نومیدی کشانده پای را در کوی دیرینم

زشهر خاطرات خود روم تا کوی جانانم
دری را می زنم ک آرد صفا و حال مستانم

قدم آهسته بگذار بر زمینش ای دل غمگین
مباد آیی برون زآن خاطرات ساده و شیرین

درختان بلند ، لبخند گلها را کنون بینم
دلم ناید برم دستی و از گل شاخه ای چینم

گل لاله نشان باغبانش را ز من جوید
و زآن دستان گرم و مهربانیها سخن گوید

بدو گویم مپرس احوال و اوضاع بها ری را
ز یک پاییزی افسرده حال و دل فگاری را -

که خود اینک پی دیدار باغ و باغبان آمد
ولی نادیده او از سوز دل خود بر فغان آمد

گذشتم از گل و انگه نظر سوی سرا کردم
میان خاطرات کودکی خود را رها کردم

سرایی که برایم با بهشتی خوش برابر بود
فضایش پر زمهر و خنده های گرم مادر بود

نبودم زین جهان ، دنیای من دنیای دیگر بود
لب فواره ی آبش برایم حوض کوثر بود

شبانگه زیر نور ماه با گیسوی زربفتم
کنار بید مجنونش چو لیلی خواب می رفتم

اذان صبح پدر بود و خدا و راز و پیوندش
که بودی اسوه ی تقوی برای خان و فرزندش

کنار هر قدم گویی شعف چون سایه می آمد
صدای دف ز دیوار و در و همسایه می آمد

همه در شادی و غم در کنار یکدگر بودند
چه با عزت برای هم مثال تاج سر بودند

قلم از کاغذت بر دار دگر فتانه ی غمگین
نگو دیگر تو از بگذشته و آن شادی شیرین

محال است بار دیگر رفته و بگذشته باز آید
گرت خورشید در مغرب شود کی بر فراز آید.........

فتانه رمضانی
۹۶/۵/۹

بداهه ای که همزمان با رسم تصویر به ذهنم آمد